Rozdział 20

Muzyka

- A ja nie mam prawa głosu w tej sprawie? - wyrzuciła z siebie Breeze siedząc na tylnym fotelu auta Xaviera. Czuła się tu jak małe dziecko które rodzice zabierają w nie lubiane miejsce. Z przodu siedział Xavier i Candela.

- Nie – w przednim lusterku mogła dostrzec wyraz satysfakcji na twarzy chłopaka. Ta sytuacja go bawiła.

- Breeze nie odbieraj tego jako odbieranie ci wolnej woli, a raczej jako poszerzanie horyzontów. - odezwała się Candela.

- To miało mnie przekonać do słuszności waszej racji? - prychnęła krzyżując ramiona na piersi.

- Nie, ale to jest takie zabawne – Candela uśmiechnęła się sama do siebie. Najwidoczniej dobrze się bawiła.

 

Zanim udało jej się wyciągnąć brunetkę z domu zmusiła ją, żeby założyła na siebie czerwoną obcisłą sukienkę sięgającą do połowy uda. Breeze czuła się jak zapakowana w folię termiczną. A wzrok Xaviera, gdy wsiadała do auta na pewno jej nie pomógł.

Szykowała się długa noc – pomyślała.

***

Breeze poczuła się jakby cofnęła się w czasie. Znowu wchodziła do klubu pełnego pijanych nastolatków kierowana przez przyjaciółkę czując się jak więzień prowadzony do celi.

Po środku całego tego zgiełku znajdowała się średniej wielkości scena na której grała jakaś nieznana jej kapela.

- To miał być koncert! - krzyknęła, by przedrzeć się przez hałas.

- A nie jest?!

- To jest impreza... z muzyką na żywo! To różnica!

- Dla mnie żadna! - odwróciła się i dostrzegła chytry uśmiech majaczący a twarzy Xaviera..

- Nigdy nie przestaniesz próbować?! - krzyknęła mu do ucha.

- Jestem wytrwały!

- Tym gorzej dla mnie..!

- Breeze ogarnij się i chodź! - Candela wkroczyła przerywając jej wypowiedź. Chwyciła Breeze za ramiona i poprowadziła do przodu.

- Wiesz, wolałabym zostać w domu...! - powiedziała przekrzykując tłum

- ...z April..! - mówiła dalej czekając na jakąś reakcję z jej strony.

- Wiem. A najbardziej z Frddiem.

- Ja nie...skąd ty...eh – próbowała coś z siebie wyksztusić, ale okazało się to trudniejsze niż zakładała.

- Mówiłam, demony bardziej odczuwają niektóre rzeczy, nie dało się nie dostrzec, że macie się ku sobie, tak samo jak...

- Możesz przestać używać słowa ,,demon''? - poprosiła czując jak na samą myśl o tym kim jest żołądek robi jej fikołka.

- Jak chcesz – wzruszyła ramionami. Poprowadziła Breeze do barku i posadziła na jednym ze stołków. Powiedziała coś do barmana i wróciła do niej – Chcę tylko byś wiedziała, że nie rozumiem twojej decyzji, śmiertelnik i w ogóle.

- To ma mnie pocieszyć?

- Pamiętaj, że jestem de...sobą, ja mówię co myślę.

- Zauważyłam – Breeze prychnęła ponuro.

Nagle mężczyzna za ladą postawił przed nimi dwie szklanki z kolorowym płynem. Wyglądał jak tęcza, u dołu był niebieski, potem przechodził w kolor zielony, żółty, przezroczysty jak woda i czerwony.

- Co to? - zapytała przyjaciółki nie odrywając wzroku od tańczących kolorów.

- Niebo na ziemi. Uwierz mi, wiem co mówię. W końcu byłam w niebie.

Breeze chwyciła niechętnie naczynie i spojrzała niepewnie na Candelę, która już zdążyła pociągnąć ze swojej porządny łyk. Westchnęła i przykładając usta do szklanki upiła odrobinkę. Do gardła popłynął jej słodki, trochę pikantny smak. Poczuła jakby jej gardło wypełnił ogień. Przyjemny ogień.

Jeszcze raz spojrzała na szklankę, tym razem bez cienia obrzydzenia i wypiła cały napój do dna.

Ciepło narastało coraz bardziej, miała wrażenie jakby wszystko się zatzymało, tak jakby znajdowała się za jakąś niewidzialną szybą.

To uczucie jednak zniknęło tak szybko jak się pojawiło. Zamiast tego Breeze poczuła podekscytowanie i dziwny przypływ adrenaliny.

Nieświadoma tego co robi ruszyła w stronę parkietu. Wepchnęła się między grupkę nieznajomych ludzi i zaczęła tańczyć razem z nimi w rytm muzyki.

- We are the champions, and we are the power of this world... Yeah, yeah oł, yeah, We are. We are. We are...-  śpiewali ludzie nie przejmując się, czy robią to w rytm muzyki i tym jak bardzo fałszują.

Breeze nigdy nie lubiła się afiszować, zawsze stała w kącie, nie chadzała na imprezy. Podczas szkolnych wydarzeń wolała siedzieć na widowni, niż występować. Ale z czym nie poradzi sobie odrobinka alkoholu. A przecież demony odczuwają dwa razy mocniej niż zwykli ludzie.

- Wooo!!! - dziewczyna krzyknęła unosząc ręce do góry z radości. - To się nazywa zabawa!

***

Tańczyła z jakimś chłopakiem w szarej koszuli luźno rozpiętej przy szyi i z podwiniętymi rękawami tuż nad łokciem. Miał jasne zmierzwione włosy i zarumienione policzki, które były bardzo widoczne na bladej cerze.

- Ładnie tańczysz – powiedział jej do ucha.

Zachichotała.

Ty też.

Chłopak uśmiechnął się na dźwięk mojego głosu w jego głowię, zbyt upity, by dostrzec, że nie porusza ustami.

- Jak masz na imię? - zadał kolejne pytanie.

A kogo to obchodzi? I tak już nigdy mnie nie zobaczysz, lepiej skupmy się na tobie – do jego ucha dotarł melodyjny głos, a przynjamniej tak mu się wydawało.

- Co chcesz wiedzieć? - chłopak wyszczerzył się w uśmiechu.

Nie rzecz w tym co chcę wiedzieć, lecz w tym co chcę ci pokazać. - najwidoczniej blondyn źle zinterpretował jej słowa, a czemu to się dziwić, jego oczy rozszerzyły się pod wpływem alkoholu, ale i radości.

- Nie będę się opierać. - wyszeptał jej do ucha nadal kręcąc się niezgrabnie w rytm muzyki.

Cieszy mnie to

Po ostatnich słowach wyplątała dłoń z jego uścisku i wyciągnęła ją przed siebie. Dokładnie wiedziała co robić. Wyobraziła sobie ból, cierpienie, a to nasiliło ją tak jak żaden baton energetyczny wcześniej.

Na twarzy chłopaka zaczęły się pojawiać drobne kropelki potu, puścił Breeze i poprawił koszulę tak jakby było mu za gorąco.

Przekręciła rękę i w tym momencie chłopak opadł na kolana, twarz zrobiła mu się blada jak pergamin, koścista i pozbawiona życia. Klęcząc na kolanach przed dziewczyną wpatrywał się w pustą przestrzeń.

Breeze uklękła przy nim mimo krótkiej sukienki i złapała za brodę tak, by na nią spojrzał.

Podoba ci się?

Po tych niewypowiedzianych słowach pchnęła go lekko w bok, a ten upadł na ziemię kompletnie nie zauważony przez pijanych imprezowiczów zajętych sobą.

Breeze natomiast ruszyła przez tłum czując jak strach jej ofiary dudnił w jej żyłach.

- Breeze! - nagle przed nią jakby zmaterlizował się Xavier. Wyglądał tak jak wtedy, gdy razem z Candelą go zostawiły. Idealnie.

- Szukałem cię wszędzie. Gdzie Candela? - z ust Breeze wyrwał się krótki śmiech, wszystko jej się rozmazywało, nie panowała nad sobą.

- Pewnie gdzieś tańczy, zostawmy ją na razie. Chodź – chwyciła chłopaka za rękę i pociągnęła w stronę podwyższenia na którym tańczyło już kilka par.

Kiedy stali już tak, że mogła jednym wzrokiem obrzucić cały klub zarzuciła mu ręcę na szyję i zaczęła tańczyć nie zwracając na szybką muzykę.

- Breeze co ty robisz? - chłopak stał z opuszczonymi rękoma, nie ruszając się nawet na krok.

- John, musisz być takim słupem? Jesteśmy w klubie? Co się robi w klubie? Tańczy.

- Jestem Xavier Breeze, pamiętasz?

- Jasne, Xavier John, czy John Xavier, na jedno wychodzi – wypaliła od niechcenia znowu wybuchając śmiechem.

- Breeze wszystko w porządku? - spytał podczas, gdy ona chwyciła go za dłonie i zmusiła, by położył je na jej obu bokach, a sama zaiwesiła się na jego szyi.

- Jak nigdy – właśnie skończył się kawałek i zaczęła piosenka I Want You To Know duetu Zedd i Seleny Gomez. Piosenka była bardzo skoczna, więc Breeze wyplontała palce z czarnych włosów chłopaka i zarzuciła je do góry, by tańczyć w rytm muzyki.

Chłopak nadal skrępowany trzymał swoje ręcę na niej nie wiedząc co zrobić.

To ona musiała zadziałać. Zdjęła jego dłonie i splotła ze swoimi, tańcząc w rytm muzyki, gdy piosenka gwałtownie przyspieszyła rozplotła palcę i zaczęła okręcać się wokół niego, robiła piruety, skakała, śpiewała, aż w końcu on do niej dołączył i razem tańczyli z pełną gracją i zwinnością.

- I want You To Know! - zaśpiewali razem zbliżając się ku sobie coraz bardziej czując pulsowanie własnych ciał.

Tańczyli nie zwracając uwagi na ludzi wokół, jakby istnieli tylko oni i parkiet.

Nagle Breeze poczuła jakby muzyka się zatrzymała, jakby wszystko stanęło w miejscu. Wpatrywała się w twarz chłopaka naprzeciwko.

Nie wiedziała co czuję i, czy to coś było prawdziwe, ale jedno wiedziała. Chciała tego...chciała...

Przybliżyła swoją twarz do jego i delikatnie złączyła ich usta jak pieczęć. Wtedy do jej uszu znowu dotarła muzyka, chwyciła twarz chłopaka, a on znó położył dłonie na jej biodra tym razem pewniej.

Tańczyli całując się.

Nagle czar prysł, spojrzała na bok i dostrzegła znajome blond loki i wielkie czerwone oczy. Candela – pomyślała z przerażeniem.

Oderwała się do chłopaka i bez słowa ruszyła za przyjaciółką która już powoli przedzierała się przez tłum w przeciwnym do niej kierunku.

Upojenie alkoholem powoli znikało, odzyskiwała trzeźwość i jasność sytuacji na tyle, by ocenić, iż sytuacja wygląda źle.

- Candela! - krzyknęła przez tłum, choć przy tym hałasie nie słyszała własnych myśl.

Cholera, ona jest demonem, ma te wszystkie moce, musi mieć też super słuch, lub coś w tym stylu – pomyślała.

Nie miała, albo po prostu ją ignorowała. Trudno było stwierdzić.

Przyspieszyła kroku rozpychając się przez tłum łokciami i nogami, aż w końcu dotarła do blond postaci której szukała.  Gdy już miała taką możliwość pociągnęła ją na bok.

- Co ty wyprawiasz?! - warknęła dziewczyna.

- Candela - zaczęła zadyszana - wiem, że mnie widziałaś... z Xavierem... na parkiecie...ja...ja ci to wyjaśnię - powiedziała błagalnym głosem.

Nie mogła dopuścić, by Candela opowiedziała o tym co się tu przed chwilą wydarzyło Freddiemu, czy nawet April.

- Spokojnie Breeze, dla mnie nie ma to różnicy, jeden śmiertelnik, drugi śmiertelnik, śmiertelnik który spędza trzy godziny dziennie przy lustrze, czy śmiertelnik którego ręce wyglądają jak makaron. I ten i ten beznadziejny - powiedziała wzruszając ramionami najwidoczniej znużona - Ale zmieńmy temat. Widziałam czego dokonałaś - teraz na jej twarzy malowało się podekscytowanie.

- O co ci chodzi? - zdziwiła się Breeze.

Nie za wiele pamiętała z tego co działo się od momentu wypicia tego dziwnego tęczowego napoju. Co takiego mogła zrobić?

- Nauczyłaś się wpływać na śmiertelników, jesteś gotowa, żeby do nas dołączyć.

- Jak to wpływu? Co to?

- To jest nasza najpotężniejsza moc... - dziewczyna przewróciła oczami jakby to co właśnie mówiła było oczywiste.

Breeze starała się słuchać tego co mówi jej przyjaciółka, ale w tym momencie dostrzegła kilka kroków od siebie Xaviera.

- Okej, wiesz co, nie ważne. Opowiesz mi to jutro. - rzuciła w jej kierunku nawet nie dając jej dojść do słowa i popędziła do chłopaka.

- Xavier! - zawołała ciesząc się, że właśnie w tym momencie skończyła się piosenka i choć przez kilka minut w klubie będzie panowała ,,cisza''.

Chłopak odwrócił się w jej kierunku, na jego twarzy widniał lekki uśmiech

- Posłuchaj muszę z tobą o czymś pogadać, chodzi o tą rzecz - ostatnie słowa wypowiedziała prawie szeptem, jakby były zakazane, a przecież nawet nie użyła właściwego słowa - To było nieporozumienie - wyrzuciła z siebie - Candela dała mi jakiś tęczowy napój, który tak nawiasem mówiąc był mega śliczny i słodki, ale to nie ważne, bo ja nie pijam alkoholu i nie jestem do niego przyzwyczajona, i nie wiem też jak możliwe, że tak szybko na mnie wpłynął, może wiążę się to z tym całym ,,demonowaniem'' - przy słowie ,,demonowanie'' zamachała dwoma palcami z każdej dłoni tworząc cudzysłów - Po tym napoju zaczęłam się zachowywać jak nie ja, straciłam wszelkie bariery, rozsądek... no i cię pocałowałam. Także, po prostu o tym zapomnijmy, never happened, okej?

- Czyli mówisz, że żałujesz tego? - chłopak wydawał się skołowany tym co powiedziała.

- Tak, chyba, a ty? - teraz już niczego nie była pewna.

Pamiętaj o Freddiem, pamiętaj o Freddiem - powtarzała sobie w myślach.

- Skoro ty tak uważasz -  w jego głosie dało się wyczuć szczery smutek. Nie, no przecież Xavier dobrze wiedział, że to nie miałoby przyszłości, jasne lubił się z nią przekomarzać, flirtować, ale on nie jest typem człowieka który chcę zawrzeć stały związek. I to z kimś takim jak Breeze - Chodźmy do auta.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Pod ostatnim rozdziałem nie pojawił się żaden komentarz, co mnie trochę zasmuca. Zrobiłam coś nie tak? Pisaliście, że moje rozdziały są coraz lepsze, w takim razie o co chodzi?
Jeśli nie będą się pojawiały komentarze, chyba na pierwszej części się zakończy, oczywiście opowiadanie będę pisała na wattpadzie i we własnym zakresie, ale po co mam dodawać tu, starać się, skoro nikt nawet tego nie dostrzega.
Także idziemy na układ, jeśli pod tym postem nie pojawi się chociaż jeden sensowny komentarz, nie żadna reklama, ani ,,fajne'', tylko coś treściwego kończę publikację na tym blogu. Bo to nie ma już powoli sensu.
Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy ;)