Rozdział 9

- April! April! - rozległ się kolejny krzyk tuż przy hotelu Hammilton usadowionego pośrodku niczego. Obok majaczył wielki las pełen iglastych drzew sięgających ogromnych wysokości.

- April! - spróbowała jeszcze raz.

Naprawdę nie sądziła, że może się tak wkurzyć, przecież Breeze miała rację. April zachowywała się jak dziecko, ale nie zmieniało to faktu, że była jej przyjaciółką i jej zadaniem jest pilnować, by nie zrobiła nic głupiego. Tak było, jest i będzie. Zawsze.

- April! - kolejna nieudolna próba. Gdy wpadła na pomysł, by pobiec jej poszukać poczuła czyjeś ręce na talii. Po chwili stała przodem do Freddiego, który trzymał ją w objęciach. Dzieliło ich kilkanaście centymetrów.

- Oni cię mogą rozpoznać- szepnął jej do ucha kiedy ta próbowała się wyrwać – możesz ściągnąć na siebie kłopoty. April dobrze o tym wie, dlatego wróci.

Miał rację, nie mogę tam iść – pomyślała. W tym momencie rozluźniła się i przestała się rzucać jak opętana. Chwilę później znów wylądowała w ramionach Freddiego.

- Nie sądzisz, że przytulamy się za często? - uśmiechnęła się wdychając zapach jego perfum.

- Nie, jest w sam raz.

***

Wrócili we dwójkę do pokoju przez całą drogę nie odzywając się nawet słowem do siebie. Na miejscu Freddie zajął miejsce na wykładzinie tuż pod jedną ze ścian przyodzianych w ohydną tapetę. Breeze za to usiadła na twardym materacu wbijając wzrok w swoje buty.

- Skąd masz pewność, że wróci? - odezwała się po dłuższej chwili.

- Bo wiem, że mimo iż April jest chamska, cyniczna, złośliwa... to zależy jej na tobie – odezwał się po dłuższym zastanowieniu.

- Zależy jej na mnie? Niby się przyjaźnimy, praktycznie od zawsze, ale ostatnio tylko na nią wrzeszczę.

- Jesteś po prostu przerażona – chłopak podniósł się z podłogi i zajął miejsce koło niej – i nic dziwnego. Nawet nie mogę sobie wyobrazić co teraz czujesz.

- Strach, złość, lęk, szczęście, tęsknotę... to czuje. Nawet nie sądziłam, że mogę czuć tak wiele naraz.

- Jesteś szczęśliwa?

- O dziwo tak. Bo mimo iż utknęłam w takim bagnie z którego jak dotąd nie znalazłam wyjścia to jestem tu z osobą z którą zawsze chciałam być, ale za bardzo się bałam.

Zaraz po wypowiedzeniu tych słów dostrzegła uśmiech na twarzy chłopaka.
- Jesteś głodna? - padło nagle pytanie.
- Właściwie to tak - Breeze poczuła jak na jej twarz również wstępuje uśmiech. Po tak długim czasie.
- Chodź - Freddie podniósł się z kanapy i wyciągnął rękę w kierunku brunetki. Tą nie była pewna czego ma się spodziewać, ale postanowiła zaufać mu. W końcu byli przyjaciółmi.
Brunet poprowadził ją w kierunku małej kuchni której wcześniej nie dostrzegła,  bo stała pod jedną z ścian na przeciwko łóżka.
- Znalazłem kilka produktów w szafce, może uda nam się coś z tego zrobić.
- Kto jest gotowy na naleśniki z...konserwą?!- zawołała Breeze używając drewnianej łyżki jako mikrofon - szykuje się ohydztwo!

Piętnaście minut później mieszali wspólnie ciasto w wielkiej plastikowej misce.
- To w ogóle nie przypomina ciasta na naleśniki - oburzyła się dziewczyna choć ton jej głosu wyraźnie pokazywał, że robi to tylko dla śmiechu.
- Jak to nie? Mamy jajka...
- Ze skorupkami,  nie sądziłam, że preferujesz chrupiące ciasto.
- Bo zaraz posądzę cię o współdziałanie z duchem
Breeze spojrzała na niego pytającym wzrokiem. Długo nie musiała czekać na odpowiedź.
- Zachowujesz się prawie jak April.
- Serio? - zdziwiła się, po czym przygryzła dolną wargę i pomachała chłopakowi przed oczami trzepaczką.
- Co cię skłoniło, by tak pomyśleć? Moje wredne docinki, czy fakt, że odrzuciłam cię ciastem?
- Ale ty nie... - zaczął chłopak, ale zanim udało mu się dojść do słowa na jego ślicznej błękitnej koszulce wylądowała mokra plama z wystającymi małymi odłamkami skorupek i białymi kropkami które reprezentowały serek który Freddie koniecznie chciał dodać.
Chłopak uśmiechnął się, po czym namoczył jeden palec w cieście i wziął go do buzi, jednak po chwili go wypluł.
- To jest ohydne.
- Choć ciężko mi przyznać w tym rację April, ale jesteś beznadziejnym kucharzem.
- I kto to mówi? Chciałaś dodać żelki do ciasta. Co nie byłoby może aż tak dziwne, gdyby nie fakt, że nie mamy żelków.
- Zanim wyjechałam - odpowiedziała tym razem bez tej radości co przedtem. Umyła ręce w małym zlewie i skierowała się w stronę swojego łóżka - moja siostra Jasmine, często zmieniała zdanie co do tego co ubrać, co jeść i z kim się bawić. W ostatnim tygodniu mojego powodu w domu wpadła w ogromną manie jedzenia żelków. Codziennie wracała do domu zamykała się w pokoju i jej jadła. A ja nie byłam dla niej szczególnie mila. Często się kłóciłyśmy. Z początku to były tylko takie przepychanki, ale potem... Potem nie potrafiłam odróżnić kłótni dla żartu od tych na serio. Po prostu czuję, że je zawiodłam. Nawet nie mogę dać im znać, że żyję.

Chłopak odłożył miskę i zajął miejsce koło niej.

- Nie zawiniłaś tu niczemu Breeze. Każde rodzeństwo czasem się kłóci. A twoja siostra na pewno wie, że tak na prawdę ci na niej zależy... Jeśli chcesz mogę dać ci później zadzwonić do rodziny. - Freddie pogłaskał ją delikatnie po ramieniu. Cieszyła się, że był z nią. Sama, by sobie nie poradziła. Pewnie gdyby nie on nadal siedziałaby ze spuszczoną głową wpatrując się w okropną wykładzinę pod nogami. W tym momencie jednak odważyła się podnieść głowę i spojrzeć na niego. Ich twarze były niebezpiecznie blisko siebie. Dwadzieścia centymetrów. Dziesięć centymetrów. Pięć centymetrów...

- Zgadnijcie kto wrócił?! - na dźwięk dobrze znanego im głosu podskoczyli w miejscu i natychmiast się od siebie odsunęli.

- Widzę, że dużo mnie ominęło – April rzuciła swoją kurtkę przy wejściu i ruszyła dziarskim krokiem do przyjaciół.

- April szukałam cię, wołałam cię! Jak mogłaś tak odejść! - Breeze odsunęła się od chłopaka i pełna zaparcia rzuciła się w stronę swojej przyjaciółki. Nie miała zamiaru jej pobić, ani nic w tym stylu. Chciała tylko usłyszeć wyjaśnienia, po czym ją przytulić i wrócić do normalnych, jak na nią, problemów.

- Na początku przyznam wnerwiłam się na ciebie, to wszystko od dłuższego czasu mnie wnerwia. Poszłam do centrum, chciałam wrócić, ale bałam się twojej rekcji, więc postanowiłam załatwić coś dzięki czemu wybaczysz mi tą chwilę słabości.

- Co?

- Popytałam miejscowych. Nikt nie przejął się szczególnie tymi wiadomościami, większość była tak zajęta meczem, że nawet ich nie zauważyli. Ale jestem pewna, że nie musimy się o to martwić i możemy spokojnie wychodzić z hotelu.

- To cudownie April. Ale na przyszłość tak nie ryzykuj. I tak bym ci wybaczyła. - po tych słowach podeszła i przytuliła przyjaciółkę. - A teraz, możecie mi wyjaśnić co tak okropnie śmierdzi? - zapytała nie odrywając się od przyjaciółki.

- To, to mała wpadka przy pracy – odpowiedziała Breeze robiąc minę niewiniątka, podczas gdy Freddie pobiegł pozbyć się ich nieudanego ciasta.

***

Podczas, gdy April i Freddie zajęli się sprzątaniem pobojowiska w kuchni Breeze wślizgnęła się do łazienki trzymając w ręce telefon bruneta. Usiadła na toaletce i zajęła się wykręcaniem numeru kiedy usłyszała głosy przyjaciół zza ściany.

- Co ona tam tak długo robi? Przydałaby nam się pomoc z tym...cokolwiek to jest – najwidoczniej dalej szukali sposobu, by pozbyć się ciasta.

- Dałem jej telefon, chciała dać znać rodzinie, że nic jej nie jest. Powinniśmy dać jej czas.

- I co ma zamiar im powiedzieć? Nie martwcie się ja tylko uciekłam i pewnie nigdy nie wrócę? - oburzyła się szatynka.

- April nie mów tak!

- Czemu? Oboje dobrze wiemy, że ona nigdy nie wróci do domu, tylko staramy się to ukryć. Ona też w końcu to zrozumie. Oby tylko nie za późno.

Słowa przyjaciółki zabolały jak tysiąc wbijanych igieł. Jak to możliwe, że ona tak myślała? Nigdy nie wróci do mamy i Jasmine? Nigdy nie powie im jak bardzo je przeprasza i jak bardzo jej na nich zależy? Tak nie może się stać. Ona nie pozwoli na to!

Znów sięgnęła po telefon, wpisała na klawiaturze numer, jednak zamiast wykręcić numer kliknęła ''napisz wiadomość''.

Kiedy skończyła odłożyła sprzęt na umywalkę i wyszła z łazienki do przyjaciół.

Na wyświetlaczu widniała wiadomość:

Tęsknie. Nie martwcie się o mnie i nie szukajcie mnie.

Kocham was

Breeze

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dodaję rozdział mimo iż nie było 6 komentarzy, nie wiem co zrobić. Jest 20 obserwatorów, a komentują 3 osoby. Mam nadzieję, że to się wkrótce zmieni.