Rozdział 10

Breeze wyszła z łazienki starając się nie dawać po sobie znać, że wszystko słyszała.

- Pokój posprzątany – oznajmiła przyjaciółka rzucając się na jedno z łóżek. - to co teraz?

- Zadzwoniłaś? - wtrącił się Freddie.

- Musisz ją tak o to wypytywać pantofelku? Daj jej odetchnąć!

- A kto przed chwilą..!

- Stop! - brunetka przerwała im tą kolejną kłótnie. - April ma rację, muszę odetchnąć. Zaraz wrócę – i nie czekając na jakikolwiek komentarz wybiegła z pokoju, by chwilę później znaleźć się przed hotelem.

Jedyne co chciała teraz zrobić to być sama. W tym momencie jej wzrok padł na majaczący kilka kroków od niej las. Nie był oddzielony od miasta żadną siatką, więc na pewno musiał być bezpieczny, a przynajmniej tak przypuszczała.


 

Rzuciła ostatnie spojrzenie w stronę hotelu, po czym zniknęła w krzakach.

Od kiedy wyjechali tłumiła w sobie wszystkie odczuwane emocje. Złość, smutek, żal, poczucie winy. Ale teraz była tylko ona i jej myśli. Mogła w końcu się uwolnić.

Przebiegła kilka kroków przez mokrą trawę, aż dostrzegła lekkie wzniesienie.

Wbiegła na nie. Kiedy mieszkała w Las Vegas zawsze, gdy czuła się źle wchodziła na najwyższy szczyt w mieście, tam gdzie nikt nie mógł jej usłyszeć i krzyczała, krzyczała tak głośno się dało. Dawała upust złości. Pozbywała się negatywnych emocji które kłębiła w sobie.

Teraz chciała zrobić to samo, ale jeśli miała być szczera, bała się, że ktoś ją usłyszy.

Spojrzała na krajobraz jaki mogła spokojnie dostrzec z takiej wysokości. Usiadła po turecku, po czym zamknęła oczy i zaczęła powoli, miarowo oddychać. Wdech, wydech. Czuła zapach drzew wokół niej.

To była dobra odmiana, tak posiedzieć, bez celu i strachu, że coś może się stać. Mogłaby tu zostać na zawsze.

- Widzę, że daleko zabrnęłaś od naszego ostatniego spotkania. - Breeze otworzyła oczy ze zdziwieniem. Znała ten głos, choć słyszała go tylko raz potrafiła go poznać wszędzie.

Tuż przed nią stał wysoki czarnowłosy chłopak w szarej luźnej koszulce i skórzanej kurtce.

Z zaskoczenia na to nagłe pojawienie się chłopaka prawie zleciała z wzgórza, ale w ostatniej chwili poczuła jak ktoś chwyta ją za rękę. Szatyn podciągnął ją do przodu tak, by mogła bezpiecznie stanąć na ziemi, po czym stanął niebezpiecznie blisko niej.

- Pamiętam cię – powiedziała – to ty byłeś wtedy w klubie – odepchnęła go z wściekłością – to przez ciebie klub spłonął.

- Witaj Breeze – chłopak wyszczerzył zęby w uśmiechu tak jakby był zadowolony z tego co zrobił.

***

- Zostaw mnie! - krzyknęła, chciała, by Freddie i April jakimś cudem usłyszeli jej głos i przyszli jej pomóc.

- Breeze uspokój się. Nic ci nie zrobię – powiedział łapiąc ją za ramiona, ale ta się wyrwała.

- Czemu mam ci wierzyć hm? Bo jesteś tak dobrą osobą? Widziałam cię tylko raz, a już byłam pewna, że nie chcę tego powtórzyć.

- Możesz mnie chociaż wysłuchać?! Rany, wy baby macie dziwny nawyk ostatniego słowa. - odparł podnosząc ręce ku niebu w geście rezygnacji.

- Nie prawda – oburzyła się Breeze.

- Widzisz. Proszę cię tylko o trzy minuty ciszy. Zasłużyłem chociaż na tyle?

- Nie. Ale gadaj...masz trzy minuty – zajęłam miejsce na jednym pni. - Słucham. Przekonaj mnie, że jesteś nie groźny dla społeczeństwa.

Chłopak odetchnął głęboko wdychając powietrze do płuc. Zwrócił oczy ku górze jakby się nad czymś namyślał, a potem powiedział:

- Nasze spotkanie w klubie nie było przypadkowe. Chciałem cię spotkać... - zaczerpnął znowu powietrza i ciągnął dalej – Ostatnio w moim życiu wszystko się zawaliło. I wtedy usłyszałem o Arcanus Liber. – Breeze zrobiła zdziwioną minę, ale on już spieszył z tłumaczeniami. - Arcanus Liber to magiczna książka która skrywa wszelkie tajemnice Ziemi, w większości te zapomniane.

- I co ma to związane z tobą?

- Ostatnio jak już mówiłem miałem ciężki okres, a to dlatego, że ktoś bliski mnie odszedł. Nie zginął, ale zaginął. Ale tylko ja tak uważam, jednak postanowiłem sam rozpocząć własne śledztwo i naprowadziło mnie to na twoją książkę, a także na ciebie – sięgnął do kieszeni spodni i wyciągnął zmiętą kartkę papieru, po czym wręczył ją zachęcająco Breeze. Ta niepewnie go pochwyciła i dostrzegła tam szkic, szkic pewnej dziewczyny. To była ona.

- Czemu tu jestem ja? - zdziwiła się odsuwając kartkę od siebie. Nie chciała na to patrzeć.

- Sam się nad tym zastanawiam, ale zhakowałem system policji dzięki czemu zdobyłem dostęp do rejestru twarzy. Odkryłem, że miezkasz w Las Vegas. Pojechałem tam, bo liczyłem, że zdołasz mi pomóc odnaleźć tą osobę...

- I w jaki sposób spalenie klubu miało ci w tym pomóc? - przerwała mu.

- Chciałem się upewnić, czy to ty, ale sprawy poszły za daleko. Musiałem uciekać. Wiedziałem, że jak zostanę wydasz mnie policji.

- Serio masz mnie za taką? - oburzyła się.

- A nie zrobiłabyś tego?

- Masz rację, zrobiłabym to, ale tylko dlatego, że wierzę w prawo i karę, a ty na nią zasługiwałeś.

- Tak samo jak ty teraz? Według prawa powinnaś trafić do pudła. Więc powiedz mi, czy prawo nadal jest sprawiedliwe?

Miał rację, ale tylko w tej jednej sprawie. Czasem i idiota ma swoje dni.

- Wiec tak w skrócie naprowadził cię na mnie tajemniczy szkic mojej twarzy i moja jakże magiczna książka z legendami i chcesz, żebym pomogła ci odnaleźć osobę która twoim zdaniem jest ściśle związana ze mną? Zdajesz sobie z tego jak irracjonalnie to brzmi?

- Breeze taka jest prawda, chyba, że mam ci nakłamać jakieś bzdety wzięte z filmu, wtedy mi uwierzysz?

- Nie.

- No widzisz, na tym polega twój problem, nie potrafisz zaufać ludziom, myślałem, że każdy zasługuje na drugą szansę – chłopak zbliżył się do mnie niebezpiecznie blisko. Brunetka czuła na twarzy jego ciepły oddech zmieszany z alkoholem.

- Dziwisz się, że ci nie ufam? Musisz mi udowodnić, że warto ci ufać.

- Uratowałem cię od spadnięcia ze skały. To nie wystarczy?

- Może gdyby nie szczegół, że to przez ciebie bym zleciała

- Okej, powiem ci coś w zaufaniu – w tym momencie prawie stykali się nosami, dzieliło ich tylko kilka centymetrów – za dwadzieścia minut w tym hotelu – wskazał na majaczący za drzewami budynek – pojawi się policja, najwidoczniej ufanie mieszkańcom nie jest aż tak mądre jak wam się wydaje, a jeśli zastaną cię tam skończysz w więzieniu, na przynajmniej pięć lat, a wydaje mi się, że komuś notowanemu ciężko będzie się dodać na dobre studia, mylę się?

- Czemu mam ci wierzyć?

- Bo już raz mi uwierzyłaś i wyszło ci to na dobrze. Jeśli nadal we mnie wątpisz, pomyśl, że ściga cię całe wojsko Południowej Karoliny, i to nie za jakieś zwykle podpalenie klubu, tylko za coś z czego nie zdajesz sobie sprawy. Teraz mi ufasz?

 ----------------------------------------------------------------------------------------------

Ten rozdział wyszedł mi trochę krótszy, bo na około osiem stron, ale uznałam, że nie będę wpychać nic na siłę.

Jak widzicie część z was miała rację, że chłopak z klubu powróci i odegra większą rolę niż podpalenie klubu. Teraz znacie część jego planów, ale nie całość. Nie, nie, nie, na to będziecie musieli jeszcze poczekać.

A tymczasem jak myślicie co wydarzy się w kolejnym rozdziale który dodam prawdopodobnie za trzy tygodnie, bo na wyjeżdżam.

Miłego wieczoru i widzimy się w komentarzach ;)