Rozdział 1 cz.2

April poprowadziła ją w stronę tylnego wyjścia szkolnego, mało kto o nim wiedział. Było ukryte za stołówką do której jakoś nie wiele osób chodziło od incydentu z paznokciem.
Przyjaciółka Breeze  jednak znała każdy zakamarek szkoły, także jak tylko otworzyła drzwi spinką do włosów skierowały się wzdłuż żywopłotu. April szła jak po omacku szukając czegoś w zaroślach, aż nagle się zatrzymała i odgarniając gałęzie pokazała zdumionej dziewczynie dziurę. Nie była duża, ale idealna, by zmieścić szczupłą szesnastolatkę. Breeze podeszła gdy jej koleżanka nakazała jej przejść. Włożyła ręce w otwór, a potem z przerażeniem głowę, długo się wahała, aż w końcu April sprawnym kopniakiem dodała jej odwagi. Zaraz za nią pojawiła się jej przyjaciółka. Odgarnęła włosy i spojrzała z energicznym uśmiechem.



-Gotowa? - spytała
-Chyba tak - odparła cicho Breeze. Przerażało ją to wszystko, odkrywała świat April, bała się co ją spotka na końcu.
-To idziemy do ciebie - odparła April
-Po co?
-Musisz zostawić plecak. Wyglądasz an podejrzaną, jest wczesna godzina, a ty masz zamiar chodzić po mieście z plecakiem, może jeszcze doczepisz sobie plakietkę ,,uciekłam ze szkoły''? Boże jak ty mało wiesz o życiu.

***

Dojście do domu Breeze nie zajęło im dużo czasu, mieszkała kilka przecznic od szkoły, w starej kamienicy na ostatnim piętrze. Dziewczyny podeszły do starych drzwi z wybitą szybą. Zawsze ją zastanawiało czemu nigdy jej nie wymienili, w takim wypadku każdy mógł się dostać do środka budynku, a stamtąd już łatwiej okraść czyjeś mieszkanie. Ale to była najstarsza kamienica w mieście, to tu mieszkali ludzie których nie było stać na coś innego, w tym i rodzina Breeze. Ich mieszkanie było małe, dzieliła je razem z mamą i młodszą siostrą Jasmine. Jasmine miała dziesięć lat i nietypowy zapał do wszystkiego oprócz nauki, Breeze bezustannie próbowała ją zachęcić do uczenia się na bieżąco matematyki, angielskiego, chciała by jej siostra miała szansę na lepszą przyszłość. Jej mama była już w starszym wieku, jej blond włosy przeplatane siwymi kosmykami powoli nikły, jej wodniste oczy stawały się coraz słabsze, nie miała już siły na nic, a to wszystko przez kilka życiowych błędów. 

Kiedy zorientowały się, że klamka znów się zacięła, April włożyła rękę do dziury w drzwiach i otworzyła je od środka. Weszły na klatkę. Już któryś raz w kolei Breeze odczuwała mocno brak windy, musiały teraz wejść na dziesiąte piętro.

Szły schodek za schodkiem, pierwsze piętro, April spojrzała na przyjaciółkę, lecz zamiast coś powiedzieć poszła dalej. Kolejny schodek, tym razem przeskoczyła dwa na raz. Drugie piętro. Gdy już miały znów chwycić się obręczy i ruszyć ku kolejnemu piętru rozległy się kroki. Z góry zbiegł chłopak. Miał brązowe idealnie ułożone włosy, piwne oczy i uśmiech pełen ciepła. Uśmiechnął się do dziewczyny.

-Hej Breeze - przywitał się machając ręką

-Cześć Freddie - odpowiedziała rumieniąc się. 

Jednak on nie dostrzegł żadnego cienia zauroczenia w spojrzeniu Breeze i poszedł dalej.

-Podoba ci się - odparła April gdy tylko chłopak zniknął z pola widzenia.

-Nie prawda. Możemy pogadać na miejscu, na klatce głos się strasznie niesie.

Mimo wszystko wiedziała, że nie przekonała swojej przyjaciółki, zaraz dojdą do jej mieszkania, ona otworzy drzwi i wtedy zaczną się pytania.

Dalsza droga minęła szybko, żadnych rozmów, liczenia pięter, przynajmniej jeśli chodzi o Breeze, bo była pewna, że gdy w końcu stanęły pod drzwiami jej przyjaciółka powiedziała cicho z satysfakcją ,,dziesięć''.

Wyciągnęła klucze i przekręciła je w dziurce trzy razy po czym nacisnęła lekko na klamkę.
Obie przecisnęły się przez szparkę zepsutych drzwi i weszły do przedpokoju.
-Zaraz - Breeze przystanęła na chwilę przekonana, że coś jest nie tak. Cały pokój był uwalony kurtkami leżącymi na podłodze i kawałkami czekolady leżącymi gdzieniegdzie na wykładzinie, wszystkie okruszki prowadziły do salonu.
Breeze chwyciła parasolkę i ruszyła powoli do drzwi. Położyła dłoń na klamce i zręcznie na nią nacisnęła, tak, by drzwi otworzyły się bez najmniejszego hałasu. Teraz były w większym pokoju ze starą szarą kanapą, małym telewizorem i...
-Jasmine? - powiedziały obie przyjaciółki na raz ze zdziwieniem w głosie. Na bujanej sofie siedziała mała dziesięciolatka zajadając się czekoladą i oglądając opere mydlaną. Po kim te dziecko odziedziczyło taki gust?
-Breeze, wydaje mi się, czy ty nie masz przypadkiem jeszcze kilku godzin lekcji? - mała dziewczynka o blond włosach opadających jej na ramiona i wodnistych oczach spojrzała na swoją siostrę z nad tabliczki czekolady i wyszczerzyła zęby w chytrym uśmiechu.
-Zwolnili nas.
-Aha i mam uwierzyć, że April była w szkole?
-Za dużo pytań młoda - skwitowałam kiedy April zajęła się przedrzeźnianiem irytującego małolata. Czyli najwidoczniej dojrzałość nie wynika z wieku.
-A czy ty też nie masz jeszcze lekcji? - Breeze wróciła do kontrataku.
Obie z April spojrzały po sobie z porozumiewawczym uśmieszkiem.
Po chwili Jasmine zerwała się z fotela i uciekając do swojego pokoju krzyknęła:
-Nawet w sądzie mi tego nie udowodnisz!
- Założymy się?

-------------------------------------------------------------------------------------------
Przepraszam was za tak długą przerwę, nie będę kłamać, od jakiegoś czasu nie miałam siły nawet zabrać się za ten fragment opowiadania, a najgorsze jest to, że pisałam dalszą część, tak może od czwartego rozdziału, ale żeby dodać to co napisałam musiałam najpierw napisać wcześniejsze rozdziały.
Przepraszam was za poprzedni nie wypał, jeszcze nie wiem, czy, ani jak go zmienić, dlatego na razie zostawiłam go jak jest, bo i tak nic by się w fabule nie zmieniło.
Dzisiejszy rozdział miał być dłuższy, ale biorąc pod uwagę, ze to i tak druga część to i tak jest długie.
Postaram się kolejny rozdział oddać jak najszybciej, ale nie wiem dokładnie kiedy. Pamiętajcie, że wasze komentarze napędzają mnie do dalszego działania.
+ Nie wiem, czy widzieliście, ale w jednej z zakładek widnieje zwiastun bloga, byłabym wdzięczna gdybyście wyrazili swoją opinie o nim jak i  o całej fabule, lub waszych ewentualnych pomysłach w komentarzach w tej oto zakładce.
Na dzisiaj to tyle, dziękuje i miłej środy.
(Rozpisałam się jak widać)