Rozdział 1 cz. 1

Muzyka

Płynęła. Była głęboko pod taflą wody. Czuła, że tonie, upada. Jej oczy powoli się zamykały. Pod nią majaczyła czarna otchłań, nie widziała jej, ale wiedziała, że jest. Nagle z góry, jakby z brzegu rozległ się głos:

-Breeze! Breeze!

Upadła nie mogąc sobie przypomnieć do kogo należy ów głos.

***

-Breeze! Breeze! Panno Jones!

Breeze Jones podniosła zaspaną głowę znad szkolnego biurka i spojrzała na nauczycielka stojąca tuż przed nią.

To była pani Berk, nauczycielka historii, maniaczka walenia wskaźnikiem o ławkę.

Wyglądała jak typowy nauczyciel, miała czarne lekko siwiejące włosy, ubrana była w typowy zestaw, czyli marynarka, elegancko wyprasowana koszula i spódnica za kolana.

-Czy ty spałaś na mojej lekcji?! - powiedziała surowym głosem korzystając z okazji, by walnąć wskaźnikiem w ławkę.

-Nie – odpowiedziała dziewczyna starając się jakoś z tego wybrnąć – wiem, że to mogło tak wyglądać, ale ja nie spałam

-Tak? A więc co robiłaś?


 

W tym momencie już chyba nic gorszego nie mogło jej się przytrafić. Postanowiła sięgnąć po ostateczne środki, żeby uratować skórę.

Podniosła się z krzesła i stanęła na ławkę, na co pani Berk odsunęła się gwałtownie.

-Tak, spałam! - wykrzyknęłam – I co z tego?! Sen to zdrowie, a czy szkoła chcę nam zabronić zdrowia? Ojcowie założyciele, Abraham Lincoln, wszyscy oni walczyli, byśmy my byli zdrowi. A teraz szkoła chcę nam to odebrać jak większość naszych praw?! Nie, powiadam wam, my się nie damy!

Gdy skończyła swoją przemowę rozległ się krzyk aprobaty.

Wszyscy uczniowie wstali i wykrzykując hasła typu: ,,Oddajcie nam sen!''.

Breeze zaskoczona skutecznością własnych słów zeszła ze stołu, ale nim zdążyła jakoś to powstrzymać tłum wyprowadził ją z sali. Zdążyła tylko rzucić wzrokiem na wściekłą minę pani Berk.

***

Breeze wyplątała się z pochodu zbuntowanych uczniów i ruszyła jak najdalej od gabinetu dyrektora, gdzie zapewne już czaiła się pani Berk gotowa na nią naskarżyć. W tym momencie żałowała, że wywołała ten huragan, a wystarczyło wziąć na klatę odpowiedzialność za swój błąd. Ale nie ona tego nie...

Kiedy ona karciła się w myśli ktoś chwycił ją za ramię i wciągnął do schowku woźnego.

-Co się do cholery... - zaczęła szamocząc się z napastnikiem, gdy nagle zapaliło się światło.

Tuż przed nią stała April jej najlepsza przyjaciółka, a raczej jej jedyna przyjaciółka.

Dziewczyna poprawiła swoje idealne czarne włosy po czym powiedziała:

-Nie bulwersuj się tak Breeze, porywam cię stąd.

-April na prawdę to nie jest dobry moment na wyciąganie mnie ze szkoły. I tak mam już kłopoty.

-Co się stało?

-Chyba właśnie wywołałam bunt na historii – powiedziała Breeze z przerażeniem w oczach.

-Super!

I to była drastyczna różnica pomiędzy Breeze i April, April już od piaskownicy namawiała Breeze do łamania zasad i to zazwyczaj Breeze musiała je ratować.

Można, by to tak ująć: April nie uznawała żadnych zasad, była panem dla siebie samej.

-April, Berk mnie teraz ściga po całej szkole – wyjaśniła jej powoli – czekaj, myślisz, ze wpisze to do akt?

-Nie martw się Breeze twoje idealne akta nie są zagrożone, a jedynym sposobem na Berk jest ucieczka od niej, uwierz mi miałam u niej na pieńku wiele razy, dziś jest rozwścieczona, ale jutro o wszystkim zapomni.

-No nie wiem April...- zachwiała się.

-Boisz się?

-Pytasz się czy ja się boję?

-Tak pytam się, czy jesteś przerażonym kurczakiem – dziewczyna była bardzo pewna zwycięstwa, widziała jak jej przyjaciółka się łamie i by przyspieszyć sprawę ułożyła ręce tak jakby chciała zacząć tańczyć taniec kurczaka.

-No dobrze – nie wytrzymała – chodźmy.

Niestety według tej różnicy April zawsze wygrywała. Tak było i tym razem 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wiem, wiem teraz pewnie mnie zabijecie. Nie dodałam tego wyczekiwanego rozdziału od kilku miesięcy, ale przyszłam do was odkupić winy. 1 rozdział, a raczej 1 część całkiem mi się podoba, zawarłam w nim humor i przedstawiłam wam trochę główną bohaterkę, trochę boję się o powtózenie, bo nie wiedziałam jak je zastąpić, ale jestem otwarta na propozycje. Musiałam podzielić ten rozdział na części, bo jest długi (ta część opublikowana ma 3 strony A5), a w ogóle chciałam wam oddać rozdział jeszcze w tym roku. 

Także czekam na opinie, co mam poprawić, co jest źle, co dobrze. Co myślicie o historii i Życzę wam Szalonego Sylwestra i jak najmniejszej interwencji policji. Do 2015. Postaram się dodać kolejną część w styczniu.